Doğa Ana’ya Yakarış
Sonbahar geldiğini belli eder olmuş. Artık yapraklar yeşil değilmiş, gökyüzü maviliğini kaybedip, kasvete bürünmüş. Köyde oturanlar sonbaharın gelip yazı kovmasını aylarca izlemişler. Yaz gitmiş, sonbahar gelmişti. Onlar için bu hoş bir manzara değil, hasat zamanının geldiğini gösteren bir araçmış sadece. Yağan yağmurlar, esen rüzgârlarla ekinler bir beşik gibi olmuş. Köydekiler tedirginmiş: eğer yağmur durmaz ve fırtına dinmez ise ekinler büyük hasar görebilirmiş. Köy meclisi toplanmış, konuşmuşlar ve köyün en yaşlısı kararı açıklamış:
‘Bir yiğit gidip konuşacak. ’Dedikten sonra cümleyi tekrarlamış. ‘Bir yiğit Doğa Ana ile konuşup, ondan öfkesini dindirmesini dileyecek.’ Köy halkı kararın son çare olduğunu bilirlermiş. Hemen köyün en yiğit delikanlısını arayıp, bulmuşlar. Yiğit öküz kadar güçlü, tilki kadar kurnaz ve baykuş kadar bilgiliymiş. Yiğidin Doğa Ana’ya gitmesi için hazırlığa koyulmuşlar. Yiğit için şimşek kadar hızlı bir at bulmuşlar. Atın aslan ki gibi gür yeleleri, bir kaplanın bileği gibi sağlam ayakları varmış. Yiğit atına seslenmiş:
‘Güçlü atım benim! Beni yarı yolda bırakma sakın! Ne kadar güçlü ve hızlısın bilmem mi sanırsın? Sen beni ulaştır yeter Doğa Ana’ya başka bir şey istemem.’At cevaplamış yiğidi:
‘Seni yarı yolda bırakmam. İçin ve gönlün rahat olsun.’ Yiğit ata binmiş ve yola koyulmuşlar. Yiğit yorulmuş bir süre sonra. Ata tembihlemiş durmamasını ve uyumuş. Adam uyuyalı çok az olmasına rağmen at varmış Doğa Ana’nın yanına. Yiğit şaşırmış ama atın hızının on at arabasından faza olduğunu bilirmiş. İnmiş attan eğerinden bir kuru buğday çıkarmış. Doğa Ana’ya sunacakmış bunu. Sonra konuşmuş saygılı bir şekilde:
‘Ey doğanın ve dünyanın hâkimi, yücesi, kralı… Senin bize yaptığın zulümden vazgeçtirmeye geldim buraya. Bak şu buğday sapına! ‘ Buğdayı göstermiş Doğa Ana’ya.’Bu dal kuru! Senin zulmünden kurudu. Şimdi durdur bu katliamı da toplayalım kendi ekinlerimizi.’ Doğa Ana düşünmüş ve konuşmuş:
‘Senin gibi kuvvetli ve cesur bir yiğidi göndermeleri iyi olmuş yanıma. Buraya gelen yol çetindir. Atın nasıl geldi buraya ?’ Yiğit atının gerçekten güçlü ve akılı olduğunu anlamış artık. ‘Tamam, dön sen köyüne. Rüzgâra veririm emir esmez artık orada. Bulutlara emrederim yağdırmaz oraya yağmur ‘
Yiğit sevinmiş ve teşekkür etmiş Doğa Ana’ya. Doğa Ana’nın yanından ayrılıp, atına binip, yola koyulmuş geç olmadan. Köyüne vardığında Doğa Ana’nın sözünde durduğunu görmek onu mutu etmiş. Artık zaman gelmiş, hasada gitmeliymiş…
Not: Küçükken yaptığım denemelerden biri.
Konu: Doğa Ana'ya Yakarış 
